07. Crucio!

Chociaż od pierwszej lekcji zaklęć z profesor Targaryen minął już ponad miesiąc, czwartkowe zajęcia nadal wyglądały tak samo. Daenerys prosiła uczniów o przeczytanie któregoś rozdziału z podręcznika, a później zadawała pytania z nim związane.

Hermiona miała wtedy chwilę wolnego, ponieważ w wakacje wyuczyła się całej teorii z zaklęć na pamięć. Dlatego też, teraz wpatrywała się tęsknie w pięknie wyrzeźbione plecy Dracona. Och, jakże ona za nim tęskniła! Za jego śmiechem, za jego dotykiem, za czułymi słowami, które szeptał jej do ucha, kiedy zasypiali w swoich objęciach późnymi wieczorami w Pokoju Życzeń, przypominającym wtedy sypialnię rodziny królewskiej.

„Jesteś moja, ukochana” – mówił. „Za tobą poszedłbym do piekła, gdyby przypadkiem ktoś zesłał tam takiego anioła, jak ty”.

Nie myśl o nim, nakazała sobie w myślach. Niepotrzebnie się ranię. Zresztą... jak już muszę rozpaczać, to bardziej wypadałoby za tatkiem...

Lekcja dobiegła końca.

Wychodząc z klasy, Hermiona zerknęła na profesor Targaryen. Nie potrafiła rozgryźć tej nietypowej kobiety. Granger była przekonana, że nowa nauczycielka nie potrafi czarować, ale kim w takim razie była. Charłakiem? Niby dlaczego profesor Dumbedore miałby przyjąć charłaczkę na stanowisko nauczycielki zaklęć? To nie było zupełnie bez sensu...

– Miona, pośpiesz się, bo nie zdążymy na OPCM i Snape wlepi nam szlabany! – Z zadumy wyrwał ją głos Harry'ego.

– Już, już – westchnęła Hermiona i razem z Potterem, idąc ramię w ramię, udali się na trzecie piętro. Niestety do klasy wpadli spóźnieni.

– Potter! – zagrzmiał Severus Snape, stojący już za biurkiem nauczyciela. – Dziesięć punktów od Gryffindoru za trzaskanie drzwiami!

– P-przepraszam – zająknął się Harry zlękniony. – To był taki odruch...

– Bo zaraz odruchowo grzmotnę cię w ten pusty łeb! – zagroził nauczyciel, a po chwili wybuchnął donośnym śmiechem. – Ale ma pan minę, panie Potter. Przecież żartowałem. No już, zajmujcie miejsca – powiedział, kiedy się w końcu uspokoił i otarł palcem łezkę z prawego narządu wzroku.

Harry wytrzeszczył oczy, stojąc w miejscu, jak spetryfikowany, więc Hermiona – której zachowanie profesora zdziwiło trochę mniej, ponieważ była świadkiem jego dziwniejszych zachowań – popchnęła go lekko i kiedy w końcu usiadł na miejsce, ona z przyzwyczajenia zajęła miejsce za Draco.

– Panno Granger, proszę się przesiąść do pierwszej ławki – powiedział Snape nim zdążyła wyjąć książki z torby. – Nie życzę sobie zajmowania miejsc na końcu sali, jeśli bliżej są jakieś wolne.

Hermiona nie widziała, czy to kolejny żart profesora, ale wolała nie ryzykować. Wstała z krzesła i ruszyła pewnie przed siebie, lecz nieoczekiwanie potknęła się na czymś i runęła z impetem prosto na pośladki.

– Hermiono! – Usłyszała krzyk przerażenia, a przed sobą zauważyła wyciągniętą rękę.

Uniosła wzrok.

To Draco! – zauważyła, patrząc w jego srebrzyste oczy i czającą się w nich miłość wymieszaną z przerażeniem. Skorzystała z jego pomocy i wstała.

– Dziękuję – wyszeptała. Och, tak dobrze było móc go znów trzymać za rękę!

– Nic ci się nie stało, Hermiono? – zapytał, wciąż ją trzymając. Był bledszy i smutniejszy niż kiedyś, a teraz dodatkowo wyglądał na nieziemsko zmartwionego.

Martwi się o mnie? – zdziwiła się. Przecież przy ostatnim bliższym kontakcie nazwał ją szlamą. Wtedy, kiedy upadła na niego na korytarzu.

– Ekhm, ekhm – odchrząknął profesor Snape i Hermiona zabrała rękę, jak oparzona. Zupełnie zapomniała o tym, że znajdywali się w klasie. – Panie Malfoy, proszę usiąść. Panno Greengrass, odejmuję Slytherinowi dwadzieścia punktów za podstawienie nogi koleżance, a po lekcji ustalimy szlaban dla ciebie.

Hermiona spojrzała na Daphnę Greengrass, najpiękniejszą Ślizgonkę z szóstej klasy, która teraz, z czerwoną ze wstydu twarzą, nie wyglądała tak pięknie. Dlaczego podłożyła mi nogę? – zdziwiła się Hermiona. Przecież zawsze traktowała mnie jak powietrze. Z wzajemnością!

– Panie Potter, proszę zabrać pannę Granger do skrzydła szpitalnego.

Hermiona drgnęła.

– Profesorze, to tylko zwykły upadek, nic mi nie jest – rzekła, ponieważ nie chciała tracić części lekcji.

– Nalegam – odparł Severus. – Będę spokojniejszy jeśli Poppy cię sprawdzi.

Harry zmaterializował się przy Hermionie (dziewczyna nawet nie zauważyła, kiedy do niej podszedł).

– Chodźmy, Hermiono – powiedział i objął ją ramieniem i wyprowadził z klasy. – Ale czad, urwaliśmy się z lekcji Snape'a – zaśmiał się serdecznie, kiedy zamknął za sobą drzwi.

– Mi naprawdę nic się nie stało... – mruknęła Hermiona zakłopotana.

W drodze do skrzydła szpitalnego, na jednym z korytarzy, usłyszeli ciche pochlipywanie.

– Stój – szepnęła Hermiona, wciągając Harry'ego do jakiejś wnęki w ścianie i rzuciła na nich zaklęcie kameleona.

Nie wiedziała, co ją do tego czynu podkusiło, ale kiedy zobaczyła sunącą smętnie Daenerys Targaryen, dziękowała Merlinowi ze swojego całego, mocno bijącego serduszka.

– W tym ś-świecie m-mają smoki na wyciągnięcie ręki – zawyła do siebie nauczycielka. – A-ale ja tak b-bardzo tęsknię za D-drogonem, Viserionem i R-rhaegalem...

– W tym świecie? – zapytał zdziwiony Harry, kiedy Daenerys zniknęła za zakrętem. – Co ona? Mugol?

– Nie wiem – szepnęła Hermiona. – Ale od początku wiedziałam, że jest z nią coś nie tak.

– Miona, przepraszam, że śmiałem się z twoich podejrzeń i mówiłem, że to druga Umbridge – odszepnął Harry. – Miałaś rację, że coś z nią nie tak.

– A nie mówiłam – wyszczerzyła się, chociaż wcale jej nie było do śmiechu.

***

Draco był zdenerwowany. Nie, poprawka – on był wściekły.

– Czy ty, na gacie Merlina, ocipiałaś, Greengrass? – wydarł się na blondynkę po lekcjach, kiedy już byli w zielonkawym pokoju wspólnym Ślizgonów. – Dlaczego podstawiłaś Mionie nogę?!

– Mionie? – prychnęła Daphne. – Kiedyś nazywałeś ją szlamą! – krzyknęła i zarechotała szaleńczo.

– Nazwałem ją tak tylko raz! – warknął Draco ze wstydem. Do teraz żałował tego, jak w przypływie złości, zwyzywał ją w drugiej klasie od szlam, chociaż cała ta sytuacja miała jeden plus: Weasley, ten frajer bez talentu, rzygał ślimakami, kiedy spaprał zaklęcie, które miał zamiar rzucić na blondyna.

– Ta szlama nigdy na ciebie nie zasługiwała! – warknęła Daphne, a w Draco się zagotowało.

– Przestań ją tak nazywać! – krzyknął oburzony.

– Szlama, szlama, szlama – zawołała śpiewnie. – Szlama.

Draco wyjął zza pazuchy różdżkę, ale nim zdążył wypowiedzieć jakiekolwiek zaklęcie, ktoś złapał go za rękę.

– Ona nie jest warta tego, żebyś miał kłopoty, Draconie – szepnęła nieśmiało niska dziewczyna i pocisnęła go ku wyjściu z pokoju wspólnego.

Draco do tej pory nawet nie zwracał uwagi na gapiów, przyglądających się jego ostrej wymianie zdań z Daphne. Tak bardzo był skupiony na Hermionie.

– Wyślę ojcu list w tej sprawie – powiedziała cicho dziewczyna, kiedy wyszli na korytarz.

Draco przyjrzał jej się uważniej. Była piękna, jak młody jednorożec, a jej długie, sięgające pasa włosy od razu go urzekły, ponieważ miały dokładnie taki sam odcień, jak włosy Hermiony.

– A kim ty niby jesteś? – spytał, trochę za ostro, bo dziewczyna z zakłopotaniem spuściła wzrok. – Przepraszam, nadal jestem zdenerwowany zachowaniem Greengrass. Jak masz na imię?

Zastanawiał się, jak to możliwe, że nie zwrócił wcześniej uwagi na taką piękność.

– Astoria. Astoria Greengrass – powiedziała cichutko, czerwieniąc się uroczo. – Daphne to moja siostra, niestety. Nasz ojciec wie, że Daphne jest świrnięta i mówił mi, że mam mu donosić o każdym jej występku...

– Czekaj – przerwał jej Draco. – Jak to „Daphne jest świrnięta”?

– Nie powinnam o tym mówić – westchnęła Astoria. – Ale powiem ci... Kilka lat temu stwierdzono u Daph chorobę natury psychicznej... Kadra nauczycielska o tym nie wie, bo zazwyczaj nie ma z tym problemów. Daphne jest leczona. Kiedy urywa się ze szkoły wcale nie odwiedza chorej babci, jak to wszystkim mówi, tylko ma wizyty u lekarza...

– Wow. – Draco nie wiedział, co powiedzieć. Ta informacja była naprawdę szokująca.

– ...a mówię ci o tym, bo... bo Daphne ostatnio się pogorszyło. I może być niebezpieczna. – Kiedy skończyła mówić, wbiła spojrzenie w swoje szmaragdowe buciki.

– Dziękuję, że mi o tym powiedziałaś, Astorio – powiedział blondyn.

– Nie ma sprawy – odparła i spojrzała na niego nieśmiało. I nagle stanęła na palcach, a potem pocałowała Dracona prosto w usta. – Przepraszam! J-ja nie chciałam – szepnęła, wytrzeszczyła z przerażenia oczy i czym prędzej stamtąd czmychnęła.

Draco złapał się za usta, przestraszony. Czy ja w tej chwili zdradziłem Mionę?! – pomyślał zrozpaczony. Idioto, przecież ona z tobą zerwała, przypomniał sobie i upadł na kolana. Uderzył pięścią w posadzkę, chcąc się wyładować, ale to nie pomogło. W efekcie tylko rozbolała go ręka.

***

– Panno Granger, proszę zaczekać!

Usłyszała i zatrzymała się momentalnie. To Snape, pomyślała zdziwiona. Dlaczego idzie za mną do biblioteki?

– Tak myślałem, że cię tutaj znajdę – wysapał zziajany i otarł pot z czoła, kiedy już stali ze sobą twarzą w twarz. – Wracam właśnie od dyrektora.

Serce Hermiony zaczęło walić jak z cebra.

– Nie przypominam sobie, żebym coś przeskrobała – wyszeptała.

– Nie, nie – parsknął śmiechem Severus. – Byłem u dyrektora w sprawie twojego spotkania z matką, Granger.

– Naprawdę? – spytała zaskoczona. Była pewna, że obietnica, którą usłyszała po pogrzebie ojca, pozostanie bez pokrycia, że te słowa miały tylko pocieszyć ją i jej matkę...

– Naprawdę. Przecież ci obiecałem – odpowiedział miękko. – Jutro po kolacji zabiorę cię do kryjówki twojej mamy.

– Nie ma pan pojęcia, ile to dla mnie znaczy! – wyznała i zrobiła coś, o co nigdy by się nie podejrzewała. Zbliżyła się do nauczyciela i objęła go po przyjacielsku.

– Granger, właśnie przytulasz swojego nauczyciela – powiedział Snape zdziwiony. – To niestosowne – dodał.

– Przepraszam – szepnęła zakłopotana, puszczając go. – Naprawdę jestem panu wdzięczna.

Severus uśmiechnął się ciepło i pokręcił głową.

– Muszę już iść – powiedział po chwili. – Dobranoc, Granger.

– Dobranoc – odpowiedziała. – To niesamowite – powiedziała do siebie, kiedy nauczyciel odszedł i również pokręciła głową.

Miała już iść do biblioteki, kiedy nagle wyrosła przed nią blondwłosa postać. Była dziwnie niewyraźna.

– Teraz zabierasz się za nauczycieli, szlamo?

Poznała ten głos! To była Daphne Greengrass, która właśnie zdejmowała z siebie zaklęcie kameleona.

– Daphne? – Spojrzała na blondynkę niepewnie. – O co ci chodzi? Nic ci nie zrobiłam, ty mi też... Przecież nie zwracamy na siebie uwagi. Do czwartej klasy nie wiedziałam jak masz na imię...

– Zamilcz, szmato! – krzyknęła Ślizgonka. – Sliencio!

Hermiona złapała się za gardło. Spróbowała coś powiedzieć, ale nie udało jej się...

A Daphne nadal celowała w nią różdżką!

Chciała uciec, ale nie zdążyła, bo Greengrass, widząc jak się wycofuje, spetryfikowała ją i Gryfonka upadła.

– Crucio!

Nigdy wcześniej nie czuła takiego bólu. Chciała się zwinąć w kłębek, ale zesztywniałe ciało odmówiło jej posłuszeństwa. I pomyśleć, że kiedyś sądziłam, iż ból psychiczny jest gorszy od psychicznego, pomyślała absurdalnie. Do oczu napłynęły jej łzy, miała wrażenie, jakby małe zwierzątka zalęgły w jej wnętrzu i zabrały się za konsumpcję od środka. Chciała stracić przytomność, przestać czuć, ale omdlenie nie nadchodziło...